Daniël in de leeuwenkuil

De Perzische koning Darius was ertoe verleid een oekaze te doen uitgaan waarmee het verboden werd verzoeken te richten tot iemand anders dan hem. Samenspanners troffen de door Darius geliefde jood Daniël biddend aan. Zij verklapten het aan de koning, die zich tot zijn spijt gebonden zag aan zijn verbod - een wet immers van Meden en Perzen. Als straf werd Daniël in de leeuwenkuil gesmeten; Darius zei dat Daniël maar moest zien of zijn god hem kon redden.

De leeuwen deden hem geen vlieg kwaad. De volgende ochtend kon de koning Daniël dus ongedeerd uit de kuil laten halen. Hij zag in dat zijn verbod onzinnig was, en liet nu de samenspanners samen met hun vrouwen en kinderen in de kuil gooien. Nu aarzelden de leeuwen geen moment.

Rembrandts fascinatie voor de imposante leeuwen blijkt hier duidelijk uit de detaillering van de katachtigen. De koning, die door de spijlen naar beneden kijkt is amper uitgewerkt.

Later werd Daniël nogmaals in een leeuwenkuil gegooid, ditmaal door koning Cyrus. Het is mogelijk dat deze tekening die episode verbeeldt.